Umudun Mektubu Şiiri - Turan Tuncer

UMUDUN MEKTUBU

Bak ki!
kapı önlerine dizilen
Peşmerge ruhlarının içinde
ben de varmıyım ANNE
Bu dağlara salınmıştı namımız
bizden sorarlardı
şimdi, sen beni
kimlerden soracaksın ANNE

Alacası bile dağılmayan o sabah
Şafak her zamanki tembel uyanışında
Kapıların kırılmış, dağıtılmış umutların
Açılmamış döşekler üstün de
Beni sen de aramaktalar
Ülkemin yasal eşkiyaları
Bilmekteler, oğul anasın da olur
Yanında olmasa bile yüreğindedir
Sen ki taş duvarlara çentikler atmaktasın
Tırnaklarının ucundaki oğul hasretine
Sen ki bir oğul vermişsin,
Oğuldan çok sevdiğin yurduna
Olsa, kurumasa hasretinden
Doğurgan ana'lığın,
Bir oğul daha verirsin bilirim
Tararken saçlarını, öpmeye kıyamadığın oğulllar
Yasal terörlere kurban verdiğin
Ağıt bile söylemediğin oğullar
Mapuasane mektuplarını
Umuduna katık ettiğin oğullar
Gül memen üstünde sakladığın mektubum
Hani o yüzlerce binlerce okuduğun
Umudum'un, umudun'un mektubu

'Mektebimiz olmuştu o taş duvarlar
Sabrımız, içimizdeki öfke
Her gün yeni umutlar doğurduk
Içimizdeki savaşçi ruha
Biz uyanmadan güneş bile doğmazdi
Ay, hep bir yanınımızı alıp götürürdü de
Dağlarin rüzgârlarına salardı
Onlar ki bedenimizi tutsak edenler
Avunurlardı bizi gördüklerinde
Sabah sayımları'

Her şafakta kapı açıp beklediğin
İşte geldim ANNE, ağlama ben ölmedim
Güneşe yolculuk yapmaktayım
Her sabah doğmak için yeniden yeniden
Ellerini öpemedim ya bu bayram
İşte ona yanarım,
Öpmek için ellerini ANNE'em
Her sabah güneşten önce doğarım

07 Mart 2006 /İst
Alkadraz_Kuşcusu