Umudun Mahzenindeyim Şiiri - Hazan Altun

Ah! Ebediyetim.göz nurum,yandığım,
Öyle bir aşk ki sana duyulan,
Fırtınası parçalamakta bedenimi vargücüyle,
Sigaram parmaklarımı yakıyor,bir bilsen,bilebilsen..
Yılgın ve yorgun,umudun mahzenindeyim......

Hani vardır ya,rüyada bağırmak istersin,
Bağıramazsın! ! ! !
Kulağın sağır olur sessiz çığlıklarla,
Ya gözler,pınarı coşmuş,silersin yine akar,
Tutamazsın!
İçim çok acıyor,kör karanlıkta,umudun mahzenindeyim.......

Hep yabancı olurum sandığım.çaresizlik,bu demek.
Aklım var der,mantığımla basitleştirirdim kederleri.
Oysa şimdi! yalnızım,sensiz daralmışım...sorma.
Bedenim herşeyim hortum kasırgasında...
Yine tükenmekteyim.ve hala umudun mahzenindeyim.....

Gel...çıkar beni bilinmez bu kör kuyudan.
Savrulsun saçlarım rüzgarda korkusuzca.umutla.
Çıldırasıya kilitle gözlerimi,gözlerine...
Beden çürümeden,sevgim örselenmeden,
Çıkar beni umudun mahzenindeyim......

Gözyaşlarım, imkansızlığım,acım kalsın mahzende.
Aşkımı topla badenimle al..vur kilidi kapısına.
Kalmasın sevişmelerimiz mahşere..çıkalım aydınlığa..
Ebedi benim ol.kurtulayım umudun mahzeninden....

Katık olsan ümidime,yaşasak tam göbeğinde aşkı.
Hiç kopmasak uyansak beraber.tüm gecelerin sabahına..
Dalga geçsek hayatla,uçsak semalarda fitursuzca...
Tut elimi..hadi! ! ! !
Bırakma yarınlarımı,yüreğimi,umudun kör mahzeninde.........

16.05.2009
İSTANBUL