Umudun Gölgesinde Serenat

Baharlar sizin olsun, bana kışları verin
Gökyüzü sizin olsun, bana kuşları verin

Sultanlık sizin olsun, bana kulluğu verin
Varlık sizin olsun, bana yokluğu verin

Yok hiç bir şeyden gözlerimin korkusu
Bana ne yapabilir umutsuzluk ordusu

Bu gönlüm ezelden derde müptela
Bana bir gün değil her gün kerbela

Ağlar yüreğimin kuytusunda bebekler
Ruhumun bahçesinde uçuşur kelebekler

Bir garip dervişim, nazlı yar dergahında
Çadır kurmuş neferim, efkâr karargahında

Toprak bana döşek, gökyüzü ise yorgan
Ne çıkar ki yoksam, ha bir fazla ha noksan

Kader yüklese de omuzuma ağır yük
Rabbim kaderden de yükten de büyük

Umut ben de baki, çelikten bir duvar
Bu duvarı içimde ören usta bir el var

İçimde aşılmaz surlardan bir kale
Benliğim hiçliğe doğru dökülen şelale

Çeker her gece beni bilinmezlik girdabı
Çok ince işçilik ister gülü tutma adabı

Göz çukurlarım mor ve mavi bir renkte
Ten şöyle dursun ruhum başka ahenkte

Yok benden bana daha büyükçe hasım
Sil sil gitmez şu nefsimi tutan pasım

Bazen sığ dereyim bazen bir okyanus
Kalmışım ara yerde yolunu şaşırmış us

Bazen atılgan genç, bazen huysuz ihtiyarım
Sanki kaderine terkedilmiş virane bir diyarım

Bazen bir şiir, bazen yakılmamış ağıdım
Aşk pazarındaki yerde deliye çıkmış adım

Kaybetmişim yönümü kalmışım arafta
Huzuru bulamadım hiç bir yer ve tarafta

Temmuzun ortasında kar yağar başıma
Dolu dolu doyamadım gençlikte yaşıma

Zalim dünya gurbeti vermez cana aman
Azıcık gülümsesem buz gibi donar zaman

Tutuşur bağrımda alaca alevli közler
Kâr etmez yangınıma afaki kuru sözler

İsmailce yatsam da altına keskin bıçağın
Yine de kurtulamam yangınından bu çağın

Ben ki toprak gibi kıvrım kıvrım yarılmışım
Ben ki umudu yaradana sımsıkı sarılmışım

Ben ki karanlıkta çile çeken çilekeş
Ben ki karanlığın müptelası bir keş

Umudumu kaybetmem odur en sadık eş
Elbet doğacak bir gün altın sarısı güneş

Kırılsa kollarım tutmaz olsa da kanat
Ruhumu hep okşayacak umut adlı serenat...