Umudun Gizemi Şiiri - Mehmet Çiçek

Rengârenk sevgilerle donatılmış.
Açan çiçek kadar taze bir umut ile.
Bir bahar konar, yorgun düşmüş,
Zamanın akıbetinde yalnız kalmış
Yüreğime…

Hayallerim canlanır, mazinin azabından
Kurtulan, zayıf düşmüş bedenimde.
Çiçek açar ağaçlar, yeniden parlayan,
Gözlerimde yansıyan ışığın gizemindeki
Denizime.

Meçhuller ölür yeşeren aşkın baharında.
Denizlerimde esen bir meltem ile.
Konar bir göçebe gibi yürekten yüreğe.
Adını verdiğim sevgi tohumlarım…

Umutlar, dolaşır dağ, ova, bayır…
Akar bir sel gibi yüreklerin içinde.
Zamanın meçhulünü geride bırakıp.
Verir kendisini geleceğin ta kendisi olan
Dergâha…

Ve yaklaşır dediğimiz sonun başlangıcı.
Semalardan damlar sevinç gözyaşları.
Figan- ı yar biter tüm benliklerde.
Yol alır umutlar engin denizlerin sükûneti
İçinde…