Sonsuzluğu uzanan bir dalın parçasında hayat...
Emsalsize yaklaşacağını, tutacağını düşünerek,
Mavi sonsuzluğun içinde aralanmış kapılar arasında
Rastlarsın ümit denilen yoldaşa
Ardından bakarak geçirilen zamanın içinde
Bilinmeyen yol çizgisinde mücadele edilip içsel düşünceyle,
Az da olsa karambol sanırsın etrafındaki çemberi
Layık olunan yaşamın pençesinde
Ararsın farklı olmanın yollarında kendini
Beklemenin ateşi düşer içine ümidin
Aklar kendini yıllar belki diye
Nafile bir ömür böyle geçse de
Nafile dersin artık ümide de...
24.04.01
Kayıt Tarihi : 26.6.2001 11:59:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!