Umudun Bittiği Yer Şiiri - Zafer Özkay

Suçum neydi, günahım neydi,
Neden bir anda terk edip gittin.
Hiç mi sevmedin? Hiç mi gururumu düşünmedin,
Ardından nasıl bir insan, nasıl bir kalp bıraktın,
Biliyor musun? Farkında mıydın?

Oysa seni çok sevmiştim,
Ter temiz kalbimi sana vermiştim,
Ama iadesi kan revan içinde, kirlenmiş halde,
Kal desem de kalmayacaktın.
Elimde, avucumda, içimde ne varsa alıp gittin.

Hayallerimi, umutlarımı, mutluluğumu,
Anılarımı ne varsa götürdün.
Senden bana kalan acı, hüzün, yaralı bir kalp,
Ağlayan bir göz, lanetler eden bir dil ve biten bir umut.
Bir de umudun bittiği yer.

Evet, umudun bittiği yerdeyim,
Yıkılmış, perişan bir haldeyim,
Özleminden, hasretinden, isyanlar yüzünden,
Ölümüne içmekteyim, senin yüzünden.

Ne huzurum kaldı, ne tadım tuzum,
Ne hayallerim, ne de umutlarım,
Ne uykularım kaldı, ne de günüm güneşim.
Kaldım karanlıkların ortasında,
Kararsızım ölümle yaşam arasında.

Bir gün girersem kara toprağa,
Vebali senindir, sorumluluk senin,
Hata senin, kur vicdan mahkemesini,
Yargıla kendini. Eğer pişman olursan,
Ya da pişman olmadan dönersen ben buradayım,
“UMUDUN BİTTİĞİ YERDEYİM.”

30 Ekim 2010