Umudun adı sen Şiiri - İsmail Cabir

Ben kimseyi bilmeden önce seni bildim
Dilimden ilk senin ismin döküldü
Ellerimi ilk tutan el senin ellerindi
Karanlık gecelerimi ışıtan
Üşüyen düşlerimi ısıtan sendin
Öyle ki;
Şefkatliler senin şefkatine
İyiler senin iyiliklerine muhtaçtı
Hiçbir sevgi sen olamadı
Hiç kimse senin yerini alamadı
Hala üşüdüğümde üstümü örtmeni
Acıktığımda benimle ilgilenmeni
Senden başka kimseyi bilmeyen
Sana muhtaç o ürkek çocuk gibi, senin olmanı
Beni cennet kokuları sinmiş bağrına sarmanı bekliyorum
Öyle kirlendi ki dünyam
Öyle yoruldum ki anne
Beni arındıracak bir umut var yüreğimde
Adı sensin anne
Adı sen……..