Eskilerin kardan adamları daha mı cibilliyetli olurdu, bizimkiler de mi bi numara yok bilmiyorum.
Sanırım, ana-babalarımız ruhlarını katıyorlardı da ondan fiyakalı duruyordu tüm kardan adamlar.
Kömürden bozma kara gözlerle, turuncu uzun burnu ile küçük dünyaları ben yarattım edasıyla tüm kış dururdu öylece…
Eriyeceğini bilirdi halbuki.
Güneşin o parlak ışıklarına karşı koyamayacağını…
Bizim ruhumuz mu kalmadı?
Bizim hevesimiz mi çürüyüp gitti?
Yoksa para denilen bu illet herkesi tutsak mı etti kendine.
Elleri, ayakları, gönülleri prangalı…
Küçüklüğümde, kar yağdığında cümbür cemaat sokaklara dökülürdük.
En iyi hatırladığım şey; mutluluktan kanat çırpan yüreğimdi.
Gece yarılarına kadar büyüklü-küçüklü, kadınlı-erkekli herkes kartopu oynar, kardan adam yapar,
gündüzden erkek çocuklarının yaptığı kızaklarla yüz aşağı kayarlardı.
“Çocuk kalbi” derdim ama o zamanlar büyükler de pek bir mutluydu sanki.
Mutluluk nedir? Bilen var mı?
Şimdilerde “para nerede, mutluluk orada” der gibi yüzümdeki kırgın ve
üzgün ifadeyi görmezden gelenleri, yapmacık gülücükleri gördükçe tüylerim ürperiyor.
Kardan adam eriyeceğini bilse bile, umudu vardı.
Bir çift elin onu yeniden inşa edeceğine dair…
Bizim de umudumuz var değil mi?
.
.
.
Kayıt Tarihi : 5.1.2008 08:18:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Geçitler hep dar olsa da
Umut var
Üstümüze yağan kar
Bile adam olacak elbet bir gün
Şimdilik
Direnişler aymazlıklara sürgün
Yine de umut var
Eriyen kardanadamlar
Gün gelecek sel olup akacaklar
Ve kömürden gözleriyle
Çağlayanlardan bakacaklar.
İmgelerin dansını yansıtan şiir, içinde derin anlamları barındırıyor. Ben de bu etki ile çalakalem yazdım yukarıdaki kısa şiirimi. Şiirinin kardeşi olsun diye... Yüreğine sağlık.
Eskilerin yaptığı buydu. Kavgada etseler. Barışta yapsaklar. Hep birlikte yaşamayı biliyorlardı.
Şimdi ise yaşam 52-67-82 ekranların karşısında. Bireysel seyredişlerin ardında..
Çalışmanızı kutlar. Başarılarınızı dilerim.
TÜM YORUMLAR (4)