Umudumla Yaşarım... Şiiri - Seçil Karagöz

Dal kapıya çarpar esince rüzgâr,
Postacı sanırım, gözlerim arar;
Sararmış, kıvrılmış bir yaprak uçar,
Âdeta el sallar, yârden haber var...

Kuş pervaza konar düşünce yağmur,
Sanki medet umar, her taraf çamur;
Üşümüş besbelli, yine de mağrur,
Arada bir öter, ötede durur...

Kalem dile gelse, bir güzel ağlar,
Yürek rahat durmaz, her an kıpırdar;
Sızılar içinde teselli arar,
Özüne güvenip biraz ferahlar...

Acıyı tatlıyı iç içe yaşar,
Korkuyu sevgiyi pek ince tartar;
Kendini düşünmez, hâline yanar,
Ne yürekmiş ya Rab, inatla çarpar...

Yaşatan umuttur, içinde saklar,
Arada coşturur, haddini aşar;
Kalem güler oynar, kendini yorar,
Seyir defterine selâmı yazar...

‘Haziran, 2007’