Umudum yok Şiiri - Mustafa Buğra Tunç

Bir uçurumun kenarındayım.
Var ile yokluğun arasındaki ince çizgide,
Seksek oynuyorum.
Yokluk bir adım ötede beni arzuluyor.
Varlık bir adım arkamdan sesleniyor.
Bir şans daha istiyor.
Geçen kuşun çığlığı keşkelerimi önüme seriyor
Bulutlarda ayrılıklara alışık yüzüm
Çizgilerim yarım kalanlarımı tarif ediyor
Nokta içinde nokta oluyor susuyorum.
Suskunluğumun bedeli çaresizliğimin diyeti oluyor.
Yaşanmamışlıklarım bir adım önde.
Buldukarımda hep kaybettiklerim vardı.
Ne zaman denize açılsam hep fırtına çıktı.
Aşk treni istasyonlarıma uğramadı.
Aşk tenimden hiç geçmedi
O yüzden kokusunu rengini bilmem.
Hayatımda iki rengim oldu siyah ve beyaz.
Hep özleyenler rıhtımındaydım.
Hiç bekleyenim olmadı.
Kışlar üşütmedi bedenimi.
Üşüten sadece yanlızlıktı.
Zaman hiç ilaç olmadı hüznüme
Hep zehirini akıttı içime.
Geceleri umuda şiir yazıyorum.
Belki bir yerlerden gelir.
Nedense sonunu hiç yazadım.
Umudu bir ara yakalar gibi oldum arkasından.
İlk nefesimde kaybettim.
O yüzden tahta bavulumda hiç umut yok.