Umudum Yok Şiiri - Selma Polat

Okuduklarımdan anladığım bir şey yok,
Ne de duyduklarımı algılayabiliyorum.
Gördüklerim ise belirsiz,
Ben miydim yalnız kalan, yoksa bu şehir mi sessiz?

Umudum yok, sanki doğan güneş ışıksız,
Kafamı dinlemek istiyorum, lakırdısız.
Umudum yok, sanki kaderim bahtsız.
Unutulmak da istemiyorum, adsız sansız.

Umudum yok,
Herkes yanındayken de kalabilir mi insan kimsesiz?
İsterim ki kalemimden başka kimse derdimi bilmesin.
Gereği de yok, kuru kalabalık etrafıma birikmesin,
Yanımda olduğunu söyleyenler, önce kötü günümde yer edinsin.

Hiç gitmeyeceğini söyleyenler uzak değil mi bizlere?
Öylesine doluyum ki, büründüm artık kinlere nefretlere.
İhtiyacım var mı bilmem, öğüt kokan nefeslere
Umudum yok, çıkmalı mıyım kendimi bulmak için seferlere?

Adı konulmamış fikirlerim var kafamda.
Keşkeler belkilerden yoğun artık hayatımda.
Birebir yaşarken, imrenir olduk o eski dostluklara,
Farkında olamadan, düştük etrafı yalanlarla çevrili yollara.

Keşke hazır olabilseydim hep, gelişigüzel sonlara.
İçimde bir gitme isteği, hiç bilmediğim yerlere…
Çabalasam diyorum, getirebilir miyim eski beni geri?
Umudum yok, dumanla ağarıyor yine tanyeri.

Umudum yok,
Hiç kimse mi sevmesini bilmiyor yoksa ben miyim deli?
Niye bağlanır ki insan, tanıyamadığı birine çılgınlar gibi?
Yüzümde bir tebessüm, mutlu sanıyor gören herkes beni.

Yorgunluk başladı ve mecalim kalmadı artık
Hem zaten görünmüyor da bu yolun sonu…
Umudum yok belki de seyirci kaldığım film hayatım olmuştu,
Bense okuyamadan ölecekmişim gibi kader başlıklı senaryoyu.

Gün geçtikçe uzuyor sanki sonbahar akşamları,
Umudum yok, bir daha göremeyeceğim sanırım baharları.
Terk edilmiş bir köy gibi gönlümün sol yanı,
Umudum yok, belli ki düzelten olmayacak bu virane yeri.