Umudum Var Kavuşmaya Şiiri - İbrahim Bayhan

Nereye dönsem o yön sıkar beni
Nereye baksam karlı dağlar
Hasretim aşar bu karlı dağları
Lakin ben aşamam kaderim bağlar
Bu çaresizlik, bu hasret yakar deli yüreğimi
Sana merhaba demek varken her akşam
Yine hasretim gözlerine
Artık çaresiz başım ve yorgun ayaklarım
Alıp çaresiz ak saçlı başımı
Dayayıp yorgun dizlerime
Ağlamak istiyorum sessizce
Sonra haykırmak istiyorum
Duyurmak istiyorum sesimi
Nöbetteki nefere, sınırdaki kaçakçıya
Şu geçit vermez yüce karlı dağlara
Ama neylersin erkekler ağlamaz
Ağlamamalıda hepten yıkılmamak için
Düşünürken seni ve senli günlerimi
Ayaklarım voltaya vurur umarsızca beni
Git gel git gel mekanın soğuk karolarında
Sanma ki gördüğüm kirli boyalar
Hesapsızca çakılmış çiviler
Beni mapus eyleyen hissiz duvarlarda
Gördüğüm hep o ela gözler
Aldığım nefes senin için iradesiz atılan her adımda
Sonra birden sessizliğin farkına varmak
Çın çın çınladığını fark etmek kulaklarında
Öyle büyür ki o an sessizliğin sesi
Korkutur, ürkütür gurbet akşamlarında
Ve seni aramak küçücük yüreklerde
Endişe dolu gözlerde
Bir kez daha yokluğunu hatırlamak
Ayazda yalın ayak titreyen bir çocuğu görünce
Hatırlamak mı dedim
Bu benim lügatimde yok
Hatırlamak için önce unutmak gerek
Oysa ben seni hiç unutmadım
Aklımdan çıkmadın ne bir gün ne bir gece
Böylesine düşkünken sana
Böylesine mecburken ekmek gibi su gibi
Yine de sana gel diyemiyorum
Kahretsin sana ben de gelemiyorum
İşte çaresizliğim
Var sen hesap et yaşadığım hayatı
Yarı açık ceza evi şu bizim hane
Gurbet burası zahir burası
Ya sıla ya sevdiğim ya sevenlerim nerede
Avuntu mu, mutluluk mu o sadece hayallerde
Bizim hayatımız hapsolmuş dört duvar içine
Sigara kokusu sinmiş koğuşvari odamda
Her akşam ellerimi açar
Seni seni hep seni dilerim
Umudum var kavuşmaya
Çünkü daha ölmedim…