Umudum Var Şiiri - Nurgül Ankara

Daldı gözlerim amansız sonsuzluğa,
Geçmişim geçti bir bir aklımdan.
Gözlerde buğu damlası,
İç çekip geçti be geçti dedi.

Her yaşanmışlık bir dersti,
Hayatı düşe kalka öğretti.
İrkilen yürek kendine geldi,
Ne olursa olsun hala umudun var dedi.

Yaşam bir maratondu,
Kimi zaman nefesin kesildi duraklattı.
Kimi zamanda menzile ulaşıp,
Bayrak açtırdı.

Yıkılan hayallerin altında …
Son bir can havliyle kalkıp.
Umudum, umutlarım var dedirtti,
Düğümlenen her an boğazımda.

Bir yudum nefes aradım seste,
Yere düştüğüm her kaldırım taşında.
Gördüm, güç hep gizliymiş içimde,
Geriye bakıp ağlamak boşuna.

Gözyaşı silinir, izi kalır,
Ama her kışın sonunda bahar var.
Yürek bilir, sabır bunu bulur,
Şimdi dimdik durmalı, baş yukarı.

Öğrenilen her acı, bilgeliktir,
O kırık umutlar yeşerecek yine.
Çünkü yaşam, sonuna dek direnmektir,
Ufukta bekleyen yeni bir gün var.

Silkinmeli, yeniden başlamalı her şeye,
Çünkü içimdeki o çocuk ses.
Hala fısıldıyor: "Sakın pes etme!",
Bu yolculuk hiç bitmeyecek bile.

Korkuyu sarmışsa da dört yanımı,
Yine de yürüyorum, adımlarım emin.
Biliyorum ki her karanlık gecenin,
Ardında bekler aydınlık sabahım.

Ruhumdaki yorgunluğu dinlendirip,
Yeni başlangıçlara doğru koşarım.
Bu hayat benim, bu savaş benimdir,
Ben düştüğüm yerden daha güçlü kalkarım.

Zaman tünelinde koşan gölgelerim,
Bana geçmişi değil, geleceği anlattı.
Dün ne kadar ağır olsa da o yük,
Bugün hafifletir tüm olanları.

Unutmamak lazım, her yara bir izdir,
Ama o iz, benim zaferimin mührüdür.
Gelecek, henüz yazılmamış bir sayfadır,
Ve en güzel hikayem şimdi başlar.

Şimdi ruhum hür, tamam bedenim,
Fırtınadan sonraki dinginlik benim.
Yüreğimde yanan sönmez bir ışık,
Biliyorum, her şey güzel olacak!
Umudum var……