Umudum Şiir Şiiri - Mehmet Önder 2

Umudum Şiir

Dara düştün istedin emanet para,
Eşime danışmadan bozdurdum yüz görümlük ve lira.
Kardeş dedim can dedim koştum yardıma,
Akrabanı gözet diyor yüce Mevla…

Sen istemekten usanmadın, ben vermekten.
Sözünde duramadın, ne gelir elden.
Ne geldiyse başıma merhamet etmekten,
Kötülüğe iyilik yapmak edepten.

Nefis ki vaz geçmiyor alacaktan.
Ne gelirse başımıza haktan.
Edebi elden bırakmamaktır yakışan.
Sırat-ı müstakimdir gerçek olan.

Neyim varsa verdim gözümü kırpmadan.
Kira ödeyip duruyorum usanmadan.
Param olsa yine veririm candan.
Bir adımda sen at edepten, hayadan.

Alacağını istemekmiş en zor olanı.
Karşındaki bilmiyorsa kanayan yaranı.
Mevla sevmez, eşi, dostu, akrabayı zora sokanı.
Cehennem değil, cennet bizim yolumuz olmalı.

Zerrece tamahım yoktur şu dünyanın varına.
Mevla’m derki, Kul hakkı ile gelmeyin huzuruma.
Hakikate kulak ver, düşme nefsin ağına.
Birde bakmışsın, konmuşsun musalla taşına.

Mutluluğumun arifesi sandım, gönlünün hurafesini
Merhamet etmenin çektim ceremesini
İyilik yapıp maskara olmanın, yapamam tarifesini
Kabirde soracaklar sana, dünya hevesini…