Umudum kalmadı Şiiri - Mehmet Kırış

UMUDUM KALMADI

Hayallerim sende kaldı tutacak yer kalmadı
Onca söz yalan mıydı sözlerine inancım kalmadı
Bir pencere kenarına dizmiştik tüm sözleri
Seninle Birlikte bırakmıştım talih kuşlarını
Hani kuşlar uçarken çatmıştın ya kaşlarını
Kapadım penceremi kuşların döneceğine inancım kalmadı

eski saksıma beyaz gül fidesini sen dikmiştin
Tutacak fidan olacak tomurcuk açacak demiştin
Elinle sulayıp kırpmış hatta gübrelemiştin
Avuçlarına elimi alıp ellerin ateş demiştin
Dokunmadım tomurcuklara gül açacak penceremde
Bekliyorum gül açacak diye, ama umudum kalmadı

Saçlarına rüzgar gelince durmazdı yerinde
Bir bilsen nasıl Fırtına kopardı gönlümde
Birde dokununca ansızın bir tek teline
Can nefesimi tutar zor sarılırdım beline
bu gece yine rüzgar rüzgar esti penceremde
Saçların dokundu gönlüme ,ama sarılmaya umudum kalmadı

Gönül defterimi gece siyahıyla karaladım
Kalbimde yer kalmadı ince ince yaraladım
Aklımla oynadım biraz da aklımı bereledim
Hayalimdeki seni boy boy önüme sıraladım
Bir bilsen sana han saray diye kalbimi kiraladım
Hancıyım han beklerim, ama geleceğine umudum kalmadı

Sen gideli Üç duvar arasında açıkta kaldım
Gidişinle devrildi dünya bir duvarı üstüme yıktın
Bir bilsen elim hala ne kadar sıcak giderken sen yaktın
Bu gece rüyamdaydın uyandım sen yoktun
Pencerede gün ertesi gece ,ama rüyalara inancım kalmadı

Kapat tüm ışıkları söndür yıldızları ay uyusun
Papatyalar karanlıkta siyah renkte büyüsün
Kardelen hikayesi işte doğduğun gün ölüsün
Kelebekler uzun yaşasın bin senede bir ölsün
Beni görsen seni düşünürken dersin ki sen delisin
Deli değilim akıllıyım, ama aklı taşıyacak gücüm kalmadı