Umudum dar ağacına asılıyordu.
Bindiriliyordum zorla bir uçurtmaya, rüzgâra çeviriliyordu göğüs kafesim, fırtınayla boğuşuyordum.
Yükseliyordum ait olmadığım gökmaviliklerine doğru, sürükleniyordu bedenim.
İplerim geriliyordu, asılıyordum özgürlüğün boynuna.
Dayanamıyordu bu çırpınışlarıma, kopuyordu prangam, savruluyordum bilinmezliğe doğru, dağılıyordum.
Çaresizce bir arayış, bir toparlanışa geçiyordum. Kırık dökük kaburgalarım sızlıyordu, ağlıyordu can içim.
Umudum dar ağacına asılıyordu.
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta