Umudum Şiiri - Kadriye Şenkaya

Hayatın ellerinden çekmış iken ellerimi
Heybemde kalmamışken umudum
Suskunluk limanlarında batmışken bir bir gemilerim
Geçmişe dil döken ruhum ,susmuşken
En kara gecelerde,kalemim kırmızı yazıyorken
En ele avuca gelmez umutlarda seni bulmak ne güzel

Ben senden önce yabani otların
Zehirli sarmaşıkların dikenlerin ülkesindeydim
Tedavülden kalkmış madeni bir para
Aynada gördüğüm kayıp suretim, dünyaya küsmüştü
Ömrümün ortasında karadelik gibi duran
Körkuyular bestelerdi suzidil makamı gönül şarkımı

Yaşamın kıyısında savaşırken
Saçlarına bahar çiçekleri takmanın ne olduğunu bilemezsin umudum
İnsan dolu balkonlarda insansız düşler kurdun mu hiç
Yaşadığın şehrin sokaklarında
Onunla yağmurlu şiir dolu bir yudum kahve hayal ettin mi.
Haziran alacakaranlığında
Kımıl kımıl bir deniz yıldızına anlattın mı yalnızlığını mesela

Umudum
Babilin güllerle bezeli aşk bahçelerinde yediveren gülleriyiz şimdi
Umuda giden son tren garda beklemekte
İçimde esen deli rüzgarları
İçimde ölenleri
İçimden taşınan yaşamı
Yaz güneşlerinde eritebilecek misin?
Birlikte tekbir mumdan binlerce mum yakalım seninle
Her nerede değilsem orada bul beni
Mutluluğum umudum ruhu revanım gel