Umudum Şiiri - Cem Kadri Korkmaz

ne garip;
gidişini arkandan sessiz ve sakince seyredişim,
su döksem mi, dökmesem mi çelişkim!
dökersem ıslanırsın diye korkarım,
dökmezsem,
ya bir daha hiç gelmezsen?

umudun mu var diye sorma sakın!
umudum olsa arkandan çağırırdım.
gitme diye aptalca suratına bakardım.
belki de sırf biraz daha benimle kal diye,
abuk sabuk cümleler kurar,
zaman kazanır,
biraz daha güzelliğine bakardım.
giderken ki yüz halini iyice beynime kazırdım.
ardından ağlmamak için hep o resme bakardım.
ama sen yine de giderdin.
git!

sen gittin ya!
umudum tükendi,
kederim alevlendi.
akşamları eve gelme sebebim bile,
seninle kapının ağzından çıkıp gitti.

artık eve gelince gizliden kapıyı açıp,
seni korkutmam gerekmeyecek.
artık eve gelmek için yola çıktığımda,
'bir şey lazım mı aşkım? ' diyemeyeceğim.
sen de 'sen gel yeter'.
gerçi artık eve gelecekmiyim bilmiyorum.

aslında sen gitmedin benden,
ben gittim kendimden,
hem de tam buramdan!
hoşçakal..