Umudum Şiiri - Orhan Özçelik

Önümde yarını olmayan umudum,
İkimiz de yorgun ve umutsuz.
Son kuvvetimiz de artık bitiyor,
Bitiyor başlamadan serüvenimiz.

Gitmek zor,gidilecek yerler uzak,
Karlı dağlar aşılacak,dikenli yollardan geçilecek.
Belki candan geçilecek ama gidilecek,
Ferman dinlemez gönül beni dinler mi,
Laftan anlar mı,içinde yangını var söndürecek.
Umudu olmayan umudum önden gider,
Ben arkasından ümitsizliğe doğru giderim,
Bilerek yalnızlığa,karanlığa doğru.

Ne kadar olsa da bir umut,
Yolumu gösteren bir ışık,
Aydınlğa çıkaracak bir işaret,
Az da olsa ihtimalin verdiği kuvvet.

Aldığım cesaretim,yürek heyecanım.
Yokluğunun zorluğunun kapısını kıracak irademin,
Dayanacağım esaretimin bana dayadığı işkencelerin,
Sonun getirecek olan,az da olsa bir ümidimdir.
Kör karanlık bir kuyuda beliren mum ışığı,
Gecenin en siyahında gök yüzünde kuzey yıldızı.
Var olan işaretlerim,görebileceğim yerde ama uzak,
Erişilmez yerlerde,gidemiyeceğim yerlerde.

Evet uzak ama ümidim var,
Az da olsa bana yetecek.
Beni hayata döndürecek,
Yüzümü yeniden güldürecek ümidim.

Yorgunluğun bıkkınlığın adı olmaz bende,
Belki umudum yorgun ve bitmiştir,ama ben değil.
Ben sonuna kadar,sonsuza kadar gönülde,
Yürekte,her yerde bir nefes huzurun yolundayım.

Belki uzak ama gidilecek,
Ellerini ellerime verip,
Seni seviyorum diyene kadar,
Başımı göğsüne dayayıp öleceğim ana kadar.