Umudu Yğreğine Nakşet

Bir umut uyanıyor, elin toprağa ektiği, yeşerip filizlenen tohumdan
Aydınlık arıyan! Zifiri karanlığın ötesinde
Mutluluk güneşine koşuyor
Sende gerçeği, umudu yüreğine nakşet
Gel "elimden ne gelir" deme, kaldır başını dimdik
Kurban olayım kanayan yarana
Kurban olayım kavgana
Can
Şaşırma kendini
Diren
Zulme, vahşete "kader" denilen yalana
Razı gelme
Rıza gösterme
Savurur sisleri, savur bulutları
Sonsuzluğa
Başını eğme cellatına
Düşmanına
Boynunu bükmeme
Canını yakan her şeye "yazgı" diye
Uyanırken toprak
Uyan yürek
Uyan yaşam
Uyan seni sevdiğim
Ey yoksul
Ey mazlum sende uyan
Bak yüce dağlara
Yaslanan
Siyahtan beyaza uzanan
Kâinata doğan ebedi bir kızıl güneş doğuyor, sabaha
Kaldır başını kaldır bak, bir güzellik bin çirkinliği kapatacak

Mehmet Çobanoğlu
02.04.2024
İstabul