Umudu suyla serptim zamana

gece yarısını bir geçiyordu belleğim
düşünsel duygular çırpışıyordu mum aleviyle..
duymazdan geldim/dünün salaş ayrılığından sızan perişan seslerine/
dokunmadım,tümcesi bereli mor gölgelerine..
çünkü
gönül derya/kalemden düşen terim suydu..
yeni bir kelime keşfetme arzusu,
ölümsüzlükle kesişiyordu..
zamanın paranoyası;
tahammülüme dikmişti titreyen gözlerini
biliyordu,
hayatın nihayetin de/dahi bitmeyecekti sevdam..
gömemeyecekti karanlığa korkularını/zaman..
şu âna çelişki değildi yüreğimde bulduğum,
umudun haçıydı/hayaletinin yüzüne aşkla tuttuğum..
umut su gibi azizdi/su yüksünmeden taşıyordu umudu
yeşerirdi ab-ı hayat kaynağında tutkunun fideleri
özlemin alnına konardı şakayık mavisi mineleri
kirpiğin saçağından iner buğusu sevinç baktırır gözleri
sevdanın perçemine düşen süstü zerreden kristalleri..
dağarcığın ufuneti damla damla ç/ağlıyor zamanın siyahına
kalbim;aklın vesayetini hicranla törpülüyor/deli gonca vermiş uçurumlara
mevsim-i amber kokusunu salıyor sevdanın ipeksi toprağına/
muştular,kırkikindi yağmuruyla yürüyor sessiz,
sır’atımın/..umudu suyla besleyen ahşap kucağına...