Umudu Namluya Sürdük

Tükenince için için yanan mum gibi,
Çırılçıplak kalırsın, bir başına
Yangınların bitmiş, küllerin savrulmuştur
Sancılar kaplar bedenini, düşünceler biter.

Sevdalarını sorgularsın bir solukta,
Ve senden kesilince selam-sabah
Başın düşer omuzlarına, tüm ağırlığıyla,
Boğar bir öfke bedenini, belki de ağlarsın.

Ne garip, böylesi yıkıntılar içerisinde,
Tutunacak bir dal, bir el ararken,
Kuruyan asmalar gibi solarsın,
Yaprağın da kalmaz üzerinde.

Yalan seneler, mevsimler, geçince birgün,
Yüzümüzde şaklar, kırbaç gibi rüzgar,
Eskisi gibi değil şimdi gökyüzü,
Uçtu gitti uzaklara özlediğimiz kuşlar.

Yalnızlık bir çizgidir, siyah ve ağlatan,
Yumuşak bir umuttu düşünü gördüğümüz,
Onları da bir namluya sürdük,
Bir kurşunun peşine saldık...