Yolculuk Şiiri - Doğan Bingöl

Bir tren istasyonunda gördüm seni
Bir yolculuğun vardı yakaladım
Bir gülüşün vardı sevdim
Gidiyoruz şimdi uçsuz bucaksız
tren raylarında
Yanımızda kıpkızıl gün batımı
Azığımız bir kaç büyük öğüt
Babam büyük acılar büyük şairler doğurur derdi sen gitme ben şiirsiz kalayım
Kanatlarımız yok uçmaya çalışıyoruz
Düşüyoruz kaldırıyorsun
Üç kere öpüp yüreğinin
En derinine koyuyorsun
Gün doğmaya başlıyor
Güneşten parlak
Topraktan neşeli umutlarımız şimdi
Umutlarımız çam kadar yeşil
Çam kadar yeşil diyoruz
Yeşil kalsın zemheri
Birisi geliyor uzaktan
Fısıldıyor usulca
Kendini martılarla bir tutma senin kanatların yok
Uçmak için martı olmak gerekmiyor
İnsan olalım
İnsan!

*Doğan Bingöl