Umuda Yolculuk Şiiri - Zeliha Bekoğlu

Söz verdim kendime
Bu sefer hata yapmadan
Pupa yelken yol alacağım diye
Yolculuk nereye dersen
Umuda yolculuk koydum adını
Rotam belli, bu yol mutluluk yolu

Cebimde yaşanmışlıkların tek getirisi olan
Engin tecrübelerimle
Engin bir denizde yol alıp
Hakkım olan mutluluğu
Hayattan söke söke almak için
Hazırım artık

Hesaplaşmaları, kavgaları bitirdim
Olanla, ölene çare yok ya hani
Öleni gömdüm, olanı sildim
Şimdi bir tuval koydum önüme
Onu boyamak için fırçam elimde

Beyaz bir sayfa açtım önüme
Saf, temiz, zarif, en asilinden
İstikrarlı ve daimi olsun bu yolculuğum diye

Maviye boyadım kenarlarını sonra
Sonsuz ve dingin bir maviye
Fırtınalar benden artık uzak dursun diye

Üzerine umudun yeşilinden serptim biraz
Filizlensin umutlar, dal budak sarsın diye
Güvenli bir bahar havası yaratmak için kendime

Aldım bir parça sarıyı fırlattım tam ortaya
Nihai sonumuzu hatırlatsın orada
Hüznün ve ölümün gölgesini unutmamak adına

Çocukluğumdan yadigar pembe elbisemin
Neşesi yansısın diye her günüme
Pembe beneklerle bezedim rastgele

Tutkusuz olmaz dedim aldım kırmızıyı elime
Rastgele serpiştirdim her yere
Azimle devam etmek için yola, güç versin diye

Aralara turuncular, morlar, kahverengiler
Lacivertler, griler de serptim ama
Siyaha yer vermedim bu tabloda

Umutsuzluğa, vazgeçmişliğe
Kendine kahra yer yok bu yolculukta
Güverteden el salladım geçmişin hayaletlerine
Ve döndüm yüzümü ufka
Umuda…