Umuda Yolculuk Şiiri - Kevser Mutlu

Sonsuzluğa açtım kapımı,
Yürüyorum hiç ardıma bakmadan.
Umut koydum bu yürüyüşün adını,
Yok acı çekmek ağlamak.
Sonu gelmeyecek mi her şeyin,
Bir gün penceremize güneş bizsiz doğacak
Öyleyse nedir bu karmaşa,
Nedir paylaşılamayan?
Hayır!
Yitirmedim ümidimi,
Son nefesimi vermedim daha.
Çığlıkları duyulurken çocukların,
Sokaklara bırakılırken yaşlılar,
Ben hep buradayım diyeceğim kendi kendime,
Düzelecek bu çarpık düzen.
Her şey yoluna girecek.
Göreceksiniz elbet bir gün,
Mutluluk kapımızı çalacak,
Sevinçten gözlerimiz yaşaracak,
Geride sadece
Hüzün, acı, keder kalacak.