Umuda yolculuğa çıkarmısın benimle.... ( ...

Bir kapı eşiğinde göz göze geliyoruz. Sen merhaba diyorsun, bende sana karşılık veriyorum.
Sonra bir düğün salonunda karşılaşıyoruz.
Bir an gözlerine takılıyor gözlerim, ilk kez bu kadar uzun bakıyorum sana. Sonra bir sigaraya yenik düşüyor sevincim dışarı çıkıyorum, sigara içerken seni düşlüyorum hiç olmadık bir anda kafama takıyorum. Sonra beynime çakılıyor sesin ve ben sesinin titreşimlerinde aşk aramaya başlıyorum. Sigarayı yarım bırakarak içeri giriyorum. Karşımda ilk gözüme takılan yine sen oluyorsun. Hayır diyorum kendime, olmaz diyorum, ama olmuyor dediğim gibi. Ben kalbime yenik düşüyorum. Yanına gelip konuşmak için bahaneler uyduruyorum kendimce, aslında saçmaladığımın farkındayım. Seninle baş başa kalmak için ateş istiyorum ve sigara teklifinde bulunuyorum. Saçmalıyorum yine, sonra kararımı değiştirip “neyse sen kal ben içip geleyim” diyorum. En kötüsü düğün salonunda olduğumuzu unutmuşum. Sonra telefon çalıyor ve yine sen “nerde kaldın gelsene” diyorsun. Ben “birazdan geliyorum” diyerek telefonu kapatıyorum. Aklım karma karışık öyle bir dünyaya açılmış ki kapılar, ben dans’ı unutmuşum. İçeri geldiğimde dans edilecek diyorlar, ben direk gözlerine bakarak seni dansa kaldırıyorum…
Sonra ellerin boynumda ve sen hiç olmadığın kadar yakınımdasın. Ellerim belin de ve fonda “Balıma” şarkısı ben bulutların üzerinde sen kanatlarım olmuşsun. En kötüsü yaşadığım bu büyük aşkın sen farkında değilsin aslında bende farkında değilim. Müzik sanki bizim için çalıyor, sahne bomboş bir sen birde ben, herkes bizi izliyor. İki de bir bir şeyler söylüyorum, sende her seferinde kafanı sallayarak gülüyorsun. Ve dans bitiyor sonra ben kendimi dışarı atıyorum beynim tamamen savaş veriyor kalbim ile bedenim olan bitenden habersiz. Ve vakit bitiyor ben seni eve bırakıyorum ki aklım başımda değil. Eve geldiğimde içim içime sığmıyor. Ben sana duygularımı açıklamaya karar veriyorum başka çarede bırakmıyor aslında kalbim. Söylüyorum âşık olduğumu, sen şaşkınlık içinde, ben ardı ardına şarkılar armağan ediyorum. Seni konuşturmuyorum sen sorular yöneltiyorsun bana ben hepsine “âşık oldum, bunun bir süreci yok bir anda bir bakış ile içime bir şey oldu ve başka bir göz ile baktım sana sonrasında aklım başımdan gitti” diyerek sana belli etmeden kızıyorum kendime “keşke söylemeseydim şimdi hepten kaybedeceğim”. En sonunda kabul ediyorsun her şey o kadar güzel gidiyor ki, ben sana iki günde sevdiğimi söylüyorum ve sevdiğimi söylediğim gün sana haksızlık ediyorum. Ne yazık ki bu kez kalbime değil gururuma yenik düşüyorum ve bir hayat için milyonlara değer bir kalbi kırıyorum. Hayatım da ilk olan aşkın yerine, başkalarının düşüncelerini göz önüne alarak istemediğim bir şeyi yapıyorum. İlk hatam da orada oluyor, pişmanlığın faydası yok çünkü hak etmediği bir şey yapmıştım ve hak etmediğim denizlere yelken açmıştım. Sonrası her şey tersine gitmeye başlıyor, aklımdan bir türlü çıkaramıyor üstelik gittikçe bağlanmaya başlıyorum sana. İlk defa verdiğim karar karşısında başımı öne eğiyorum. Suçluluk duygusu gönderdiğin mesajlar ile bedenimi param parça ediyor, pişmanım diye haykırıyorum ama çok geç artık sen yoksun.

Sonra tekrar karşılaşıyoruz aslında en başından kaybettiğimin farkındayım ama şansımı halen daha zorluyorum. Bu defa da hırsıma yenik düşüyor ve ikinci hatamı yapıyorum. Sesinin kulağımı dökülmüş bir cıva olduğunu unutmuşum. Her şeyi doğru yaptığıma inanırdım ama sen hariç her şey yanlış. İnsanın yaptığı hataları, hatayı yaptığına anlatması ne zor! Her şey bir yana, yüzünün kızarıklığını saklamak imkânsız ve sonrasında sevdiğini, âşık olduğunu söylemek. Son olarak yürüdüğümüz o yol, berbat cümlelerle kirlettiğim ve layık olmadığım bir yüreği hak etmediği şekilde kırılmasının sebebi olmak. Her şeyi ile haklıydı ve her şeyi ile güzel bir aşktı. Fakat ben acemi bir âşıktım…