Umuda Umutluydular Şiiri - Özgür Morkan

İki kişiydiler
Biri diğerinin,
Bitmemiş umutları
Fark eti fark edemediklerini
Bir kibrit çaktı, karanlığa
Karardı karanlık şafakta
Yüzünde yarım ay şavkı
Görmek için gözleri
Kapanmış karanlığa
Seçmeli farklılığı ilk ışıkta
Tüm aydınlık o noktada

Şoseden kıvrılınca patika,
Kıvrım kıvrım, soğuk ve ıssız,
Üşüyor elleri, bir sigara yaktı
İlk nefeste kayboldu avuçlarında
Rüzgar esiyor inatla
Yağmurun altında
Bir ateş kora kor
Kenetlenmiş dişleri
İlk nefeste göze göz
Avuçlarında köz
Yağmalar bedenini
İlk damlalar sesiz ve sinsice

Bir nefes çekti
Doğruldu bedeni
Arkadaşına baktı
Karanlık can sıkıntısı
İki kişiydiler
İkisi de sevdalı yarınlara
Gök gürledi, bir an karardı şehir
Işıklar saçaklardan asılmış
Şehir öylece duruyordu,
Sessizdi, ürkütücüydü,
Karanlığa inat yürüdüler
Güneşin doğduğu yere
Umutluydular çünkü,
Umuda umutluydular