Umuda Özlem Şiiri - Muhammed Acar

Bulutların ardından üşümüş şehirleri okşuyor güneş. Rahmet bekliyor sabırla toprak. Devrilir birazdan gün yorgun anılarla yarının omuzlarına...

Yitirilmiş umutların kandilini yakıyor bir adam! Dışarıda mevsim zemheri. Ayrılık şarkıları söylüyor mutsuz insanlar, arz semanın dudağında yitirilmiş bir hazan...

Yarına dair gözyaşları biriktiriyorum nicedir, hayat dilimde yavan bir kelime. Acıların kırılmaz kanatlarıyla geçmek istiyorum bu dünyadan. Ayrılık böyle olmasaydı, payımıza düşen hicran olmasaydı...

Koca bir bardak olsa dünya, uzun bir vaha olsa yalnızlık. Bir beşik olsa sonsuzluk... Göğsümde küllenmiş koru bir bilsen sevgili, asırlara uzanıp ahımı sana duyurabilsem. Rüzgârın şarkı söyleyen o ninnili sesine tutunarak ellerimden tutsan, beni çağların ötesine götürsen. Titrek bir mum gibi sıcağına sokulsam, avuçlarının içine ruhumu sunsam...

Acıyla örselenen bakışlarımın boy aynasında alın çizgilerimi izliyorum, şenlikler kurulurken bir yerlerde, düş dağlarında bir adam endişeyle bakıyor ellerine, elleri gül, yüreği sevda yanığı...

Dudağımda çatlamış hasretler biriktiriyorum sana sevgili...
Ne zamandır ruhumda yangın, nicedir sahralarda öksüz sevgiler...
Yüreğinin sahillerinde yürüyorum geceleri ve en çok geceleri bekliyorum seni...

Bir çıkmazın peşinden gidiyorum belki. Gözlerim sızının esiri olalı beri seni soruyorum martılara. Bundan böyle en çok gecelerde bekleyeceğim seni...

Sen ruhumu varlığınla silkeledikçe, sen umutla imkansızlıkları yüzyıllar ötesine erteledikçe ve yangınlarıma aşkınla sular döktükçe yüreğimde şimal yıldızı gibi parlayacaksın...

ve bir gün içimizdeki en hazin elveda çığlığımız olacak...