Umuda Kar Düşende Şiiri - Aydın Yılmaz

Köyden sesleniyorum sana
Umut köyünden
Kaleden yansıyıp geriye
Yüzüme çarpıyor sesim
Sonra delice bir rüzgarla
Kayboluyor Yama eteklerinde
Ve savruluyor hayallerim de

Köyden sesleniyorum sana
Umut köyünden
Öğreten yanımla sınıftayım
Hafta içi bir tufan
Curcuna tüm planlarım
Çalar saate bağlı bir hayat
Git sekiz, paydossa onbeş
Ondokuz öğrencim var
Ondokuz derdim yani
Her biri ayrı bir dünya
Her birinin binlerce derdi

Köyden sesleniyorum sana
Umut köyünden
Kalemimle barışarak bu akşam
Evet diyorum yarenliğe
Ve avazım çıktığınca
Yalnızlığımı
Haykırıyorum ölü duvarlara
Tüm varlığıyla gülüyor
Dolabım, çakmağım, ranzam
Ve ev sahibi vazolar
Çiçekler anlıyor yalnız beni
Papatyalarla söyleşiyorum
Beni anlatıyor onlar
Beni ağlatıyor onlar

Köyden sesleniyorum sana
Umut köyünden
Hayatı törpüleyen
Çorak tepelerden
Soğuk kayalardan
Umuda sesleniyorum
Uzaktan duyuluyor
Metal sesleri lokomotiflerin
Şehirlerarası uzanıyor vagonlar
Yolları tutuyor güvercinler
Uçuyor yollara güvercinler
Kiminin kanadı kırık,
Kiminin umudu
Tutuyor yolları güvercinler
Köyden sesleniyorum sana
Umut köyünden
Git ve gel
Amansız bir yarış
Hayatın aslına sessizce uzanış
Ölümler dolaşıyor kırlarda
En delicesi vurgunların
Vuslatların en tembeli

Köyden sesleniyorum sana
Umut köyünden
Hayata ara verip de
Yükleyerek omzuma hayallerimi
Her yola koyuluşumda
Ekmek gibi, su gibi
Bahara hasret
Sessizce uğurluyor
Ağaçlar beni
Geriye döndüğümde sürükleyerek
Peşimden hayallerimi
Beyazlar giyinmiş karşılıyor
Ağaçlar beni
Kayıtsızca dolanıyor dilime
Bir türkü ısıtıyor içimi
“Taze karlar yağmış karın üstüne
Bülbül figan eder gülün üstüne”
Ve kar yağıyor
Kar yağıyor dağlara
Hep kar yağıyor umutlara.

Yeşilkale-1999