Kader yetmedimi çektirdiklerin,
Beni kahrediyor güldürmüyorsun.
Herkese gülümser neşe verirsin.
Benden neşeni hep kaçırıyorsun.
Çoğuna veriyor dünya malını,
Benden bir parçayı esirgiyorsun.
Sana uzattığım zeytin dalını,
Kara gözlerinle hep süzüyorsun.
Ben hep bu dünyada gülmek istedim,
Oysa güldüğüm an kederler verdin.
Beni kahredeni ben hiç üzmedim,
Acıttın kalbimi beni tükettin.
Gönlüm bu hayatta gülmek istiyor,
Ağlattığın yeter güzellikler ver.
İşte bak ömrümüz geldi geçiyor,
Meziyet kaderden barış diliyor.
Kader senle barış imzalanmaz mı?
Kalbim bu yaşamdan mutluluk ister.
Bu halim içini yaralamaz mı?
Yüreğim mutluluk hasreti tüter.
Mutluluğa hasret yaralanmışım,
Kaderim neden hep kederler yazdın.
Oysa seni bana tek dost sanmıştım,
Sana yaklaştıkça kuyumu kazdın.
Yine de seninle başedeceğim,
Yeneceğim bir gün bak göreceksin.
Zararsız bir halde hapsedeceğim,
O zaman kimseyi üzmeyeceksin.
Kayıt Tarihi : 14.3.2007 13:29:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!