Umuda Bile Umutlanmayaı Yaşatmayın Bana

Çarpmayın hüznün kanatlarını yüzüme
Ağlamak için sebep aramama da gerek yok hani
Kaç kere düştüm daha dibi yok sanarak
Her defasında daha fenasını yaşayınca
Vazgeçtim yukarılara bakmaktan
Halime hamt etmeyi öğrendim
Sabır ateşinde kavrularak…

Kimseye vermeyeceksin sırrını
Anlatmayacaksın bir derdini
Dost sandığın biliyor nereden vuracağını
Vuracaksa el vursun
Bu kadar sancımaz, kanatamaz yüreğimi
Kızmak için bile bir şeyler hissetmek gerekiyormuş
Yaşayarak öğrendim kırıla kırıla kızarak
Nefret duygularımı isyana sürüklemeyin yalvarırım
Semeye sevdalı biri olarak…

Yüreğimde mevsimler şaştı
Her gün hazan mı olur
Nisan y6ağmuru mu yağar yüreğe
Zemheri ayazını yaşar gibi üşür mü ruh
Tir tir titrer mi beden
Kelimeler bu kadar vicdansızca kullanılır mı
Neler yıktığını neler öldürdüğünü bilerek
Tek zenginliğim yüreğim
Onu da çalmayın kalbime dost gibi girerek…

Umut Kaf dağının ardında
Ne olur umuda bile umutlanmayı yaşatmayın bana
Ey yüreğimdeki çocuk
Umut topla Kaf dağından benim için…

© Seyyid Burhaneddin Kekeç
13 – 07 – 2017
16 : 35