Umud Şiiri - Seyit Burhaneddin Kekeç

Asılacağım ağacın köküne,
Kendi elimle büyütüp hizmet verdim,
Bu gün idamımı isteyen zihniyete,
Yargılandım, ama önce kendimi yargıladım,
Güneş varken, neden hep sahte ışıklara kandım,
Kalbdeki sevda yakarken sevdalıları,
Damarlarımdaki kanın donduğunu sandım,
O anki duygularımı yokladım, sorguladım,
Nedametti duygularım,
Neydi amacım, nasıl yaşadım, neye inandım,
Kalbim hep ikrar etti, vucudum isyan,
Nefsimse hükmetti beynime her an,
Bilmem kaçıncı mahşer savaşını yaşadı ruhumla nefsim,
Bilmem kaçıncı hırs, şehvet, menfaat bombardımanıyla,
Yerle bir oldu kalbim,
Her şey bitti dediğim anda bile,
Yeni bir umudla mücadele dedi kalbim,
Davam, Hâk’tı,Hâk’kı üstün tutmaktı,
Helali, haramı gözetmekti,
Yoksa ne onu ne de bunu övmekti,
Ne haram kaldı çiğnenmedik ne mekruh,
Haramı da helal saydık, mekruhu mübah yaptık,
Bunca olanlardan sonra birde irtica ile yargılandık,
Yeter artık el insaf be!
Şeytan bile korkar oldu uğramaz yanımıza,
Bu aziz dini savunacak bir biz günahkar mı kaldık,
Biz bu yaptıklarımızla değil rahmeti,
Kazansak kazansak ateşi kazandık,
Sizin vereceğiniz ceza hepsi boş ama,
Ya Hâk’kın vereceği ceza…
Bütün bunları düşündükçe çıldırıyorum,
Bütün ağaçları darağacım olarak görüyorum,
Af olunacağım umuduyla,
Bir gül fidesini sular gibi suluyorum,
Kalbimde bir umudla;
Ya ateşimi körüklüyor,
Ya da bayramım olacak vuslatı bekliyorum...

28-04-1999