Umu Şiiri - Ömer Yılmaz

Sendense eğer gelen, fermân kabûl ederim
Derdi de sevinci de cem’ân kabûl ederim

Sevdâ yurdu gönlüne, girersem eğer bir gün
Bu cânımı uğruna, kurbân kabûl ederim

Nefesin nefesime, arkadaşlık ederse
O günü hayâtıma, bayrâm kabûl ederim

Çiçeğin bin çeşidi, geçse önümden bir bir
Hepsi bir yana seni, elvân kabûl ederim

Güzellikler bâğında, bir küçük çakıl olsam
Ayağının altını, eyvân kabûl ederim

Gözlerin urgan olsa, zapdetse derûnumu
Esâreti kendime, ihsân kabûl ederim

Kirpiğinden dem be dem, isâbet etse oklar
Her bir yâreyi alır, ikrâm kabûl ederim

Aklımı baştan alır, doğsa yüzün yüzüme
Zifrimin şavkı olur, ziyâm kabûl ederim

O âhû gülüşünü, lutfetsen hele bir an
Çölün harâretinde, en’âm kabûl ederim

Bülbül olsam da gelip, konuversem dalına
Aşk dolu nağmelere, ilhâm kabûl ederim

Tenin yakar tenimi, bir dokunsam o anda
Pervâne olur seni, selâm kabûl ederim

Bir bûsenle ölürüm, lâkin ölürsem eğer
İhyâm olur diğeri, kıyâm kabûl ederim

Remz-i sultândır ben’in, otağında yer bulsam
Dünyalar benim olur, rüyâm kabûl ederim

Nâzın ve dahî işven, cûşuma memba’ olur
Hulâsa her hâlini, fettân kabûl ederim

Kıymetin sorsan bana, paha biçilmez ama
Küll’ün değil katreni, cânân kabûl ederim

Cümle âlem bir olup, dert üstüne dert olsa
Hepsine inat seni, limân kabûl ederim

Ömrüm sana adalı, her şeyim sensin benim
Ey yâr! Düşünü bile, reyyân kabûl ederim

Ola ki hani umu’m, vücûd bulmazsa eğer
Bu sevdâyı ömrümce, nihân kabûl ederim

Ben Ömer, zikrime de fikrime de sâdığım
Bergüzârımı her dem, sultân kabûl ederim