Umraniye O Benim Köyüm. Bizim Köyümüz.

UMRANİYE O BENİM KÖYÜM

---
O benim köyüm,
UMRANİYE
Niye derseniz eğer
Dinleyin!
Katırların sesi geliyor yusufağa yolundan.
Katırlar ki,
Kamyondur otobüstür traktördür.
Katırı olan övünür,
Arabanın tekerlekleri sanki dövünür
Bakın sağınıza,
İnin arabadan,
Bağlığa geldik.
Üzümler salkım salkım,
Ve kavun karpuz kıraç toprağa koymuş başını.
Kopar karpuzu kökeninden,
Egenin efesi gibi
Vur dizine dizine
Kan kırmızı kırılsın karpuz.
Güneşten yanıyor sanmayın
O sanki buz.
ve zerdali ağaçları bağ arasında
Yarin al yanağı gibi.
Az kırmızı
az sarı ve çilli
O benim köyüm
Yiğittir delikanlısı,
Güzeller güzeli kızı.
Ak sakallı bilgeleri vardır.
Onlar ne güzel insanlardır
Hadi git öteki harmana
Yel taşı alıver bana
Diye,
Bize şaka yapan
sevecen insanlar.
Onlar ki,
odalarını her yolcuya açan
Tanrıdan bir emanet gibi
mısafiri sevendirler
Onlar ki
Evladım
Bak ama olma kör
Kim olursa olsun ayırma
Onu insan olarak gör diyen,
Bilgelerdir.
UMRANİYE
O benim köyüm.
Yolları toz duman olsa da
Çelik çomak oynamaya
Bayılan çocuklarıyla,
Kabaktan olma tokurdaklarıyla
Atlara çile çektiren yeşilbaş böcekleriyle
Gübreliğe kurulan dönecekleriyle
O benim köyüm.
Kış gelende,
Gelende komşular,
Komşu evine,
Karabaş havlayanda acı acı
Buz gibi soğuksa hava.
Çekme helva yapılacak demektir.
Haydi bre
Çek döndür
haydi bre
çek döndür
Tel tel olacak helva ki
Tadına doyulmasın.
O benim köyüm,
UMRANİYE
yaşlanmış eşeğiyle
Emirdağlı yüngırıkçının
Yel ucuna kırık leblebi verdiği
Sobalarda kuru meşenin değil
Tezeğin yandığı
Ama yoksulluğun dert edilmediği
Sıcacık komşuluğun,
imece çalışmanın
Zorda kalana yardımın,
Hastaya çorba yollamanın,
Sevdalara örülen desen desen çembere
şekil şekil oyanın,
Güzelliğidir benim köyüm.
O benim köyüm
UMRANİYE
neden diye sormayın
O sizin de köyünüz.
Siz biz hepimiz
Övünerek
coşkuyla
Gururla haykıralım.
Biz
UMRANİYELİYİZ!