Ümmügül Nine Ve Bir Kapak Un

Dedem şehit olalı Çanakkalede
Ağıtları yazmaz oldu kalem.
Kalakaldı,
İki çocukla ninem.
Ninem kale gibi namuslu.
Kale gibi girer, kale gibi çıkardı evden.
Anımsayacaksınız onu,
Dedem şehit Emirdağ 30 kilometre şiirimden.
Öyle bir devir ki;
Herkes aç.
Ağalar var
Onların sayıları da bir kaç.
Zaman zaman sesler yükselirdi ağanın radyosunda,
Kavaldan neyden.
Ama asla,
Aç kalsa da,
İstemedi,
Bir dilim ekmek,
Ne ağadan ne beyden.
-
Tencereyi bilirsiniz,
kapağını da elbet
İşte benim kahraman ninem,
Sabah ezanı demeden kalkar
Akşam ezana kadar,
Tezgere ile saman taşırdı ağanın samanlığına
Bazen de odun.
Karşılığı,
Bir tencere kapağı un,
Un dediysek buğday unu değil arpa unu.
Ama un.
İşte böyle namusuyla kazanırdı nafakasını ninem
İki çocuğun.
O unla çocukları doyurur
Kendi kırdan ot toplar onları yerdi.
Yani bir koca bitmez gün
Yani eşittir bir kapak un.
Bu yüzden ninem hiç affetmezdi israfı.
Hep doymadan kalşkardı sofradan.
Hayatı boyunca hasta bile olmadı.
Sadece bir gece
O da ölünce.
Ölüme ninem neylesin...
Allah rahmet eylesin ninem
Allah rahmet eylesin.
-
İzmir-temmuz 2009