Ümmetin Yetimleri Şiiri - Nihat Malkoç

Kan denizinde yüzer
Ümmetin yetimleri
Bizi derinden üzer
Ümmetin yetimleri

Canı bedene sığmaz
Üstüne güneş doğmaz
Ölse de boyun eğmez
Ümmetin yetimleri

Onda izzet ve gurur
Asaletini korur
Elif gibi dik durur
Ümmetin yetimleri

Korku nedir bilmezler
Bu dünyada gülmezler
Boş boşuna ölmezler
Ümmetin yetimleri

Bitmez ruhunda elem
Görmezden gelir âlem
Sizi yazamaz kalem
Ümmetin yetimleri

Atmıştır benzi beti
Çok halistir niyeti
Canla öder diyeti
Ümmetin yetimleri

Kimsesizdir, öksüzdür
Zannetme ki köksüzdür
Gümansızdır, şeksizdir
Ümmetin yetimleri

Gözyaşıyla karılmış
Umutları kırılmış
Yurtlarından sürülmüş
Ümmetin yetimleri

Sıkıştığında başı...
Silâhı sapan taşı
Akar durur gözyaşı
Ümmetin yetimleri

Anne kokusu bilmez
Bir ömür yüzü gülmez
Başı yastıkta ölmez
Ümmetin yetimleri

Vicdansızlar, aymazlar...
Seslerini duymazlar
İnsan bile saymazlar
Ümmetin yetimleri

Açmamış bir gül gibi
Gözyaşları göl gibi
Sanki bize el gibi
Ümmetin yetimleri

Kırılmıştır dalları
Dikenlidir yolları
Allah'ın has kulları
Ümmetin yetimleri

Hep gecedir günleri
Hakikattir yönleri
Cennet kokar tenleri
Ümmetin yetimleri

Okşanmamış başları
Silinmemiş yaşları
Dört mevsimdir kışları
Ümmetin yetimleri

Hallerini kim sorar?
Saçlarını kim tarar?
Uzanacak el arar
Ümmetin yetimleri

Habersizdir varından
Umarsızdır yarından
Yüzü gülmez zorundan
Ümmetin yetimleri

Oynamaya vakti yok
Harcayacak nakdi yok
Zalimlerle akdi yok
Ümmetin yetimleri

Kor ateşlerde pişer
Bir kalkar iki düşer
Mezarını el eşer
Ümmetin yetimleri