Ümmetin Ruhu Şiiri - Necdet Cemal Ocak

Hani çöktüğünde karanlık, o bombardıman var ya.
Sanki “kalk da insanlığın ahvalini yaz” der insana.

Dokunmak istersin rahmetine inceden inceye.
Ne mümkün, ümmetin perişan hali dururken zihninde.

Bilirim, musallat ettin her peygambere kavmin en kafirini.
Biz kim, peygamber kim, beşer yemekte birbirini.

Aç kurt gibi çullanmışlar ümmetin üzerine.
Ümmet ise aklı bırakıp, yaslanmış dizlerine.

Kimi oturmuş, ekmek düşsün diye başına duada.
Kimi zihin sefaletinde ümidi gelecek kurtarıcıda.

Fırkanın hesabı yok kim şeyhden, kimi hocadan.
Ne peygamber kalmış akıllarda ne de Yaratan.

Müslümanın kardeşliği tebliğ edilmemiş sanki.
Küffar bile hoş görünüyor gözüne, katlederken kardeşi.

Yaradan’ın, “az bir nimet” dediği dünyanın tamamına,
Ümmet ahiretten bi haber, tapmakta kuruşuna.

Cihadı bile yanlış anlayıp, dayadılar küffara sırtlarını.
“Allahuekber” dediler katlederken ümmetin çocuklarını.

Kitap dedik, Kuran dedik anlatamadık akıl yoksunlarına,
Cehaletin bini bi para, islam adı vermişler putçuluğa.

Kalmadı ki bizde, şanına methiye dizecek mecal,
Şikâyetim sana Ya Rab, iblis ümmetin ruhunda bir hal.

25.9.2013 / İstanbul