Ümmetin ben Olaydım! Şiiri - Seyfet Bozçalı

Ey güzeller güzeli, ey gönüller sultanı,
Ey Rahmetel lil alemin, ey Allah ın Resulü,
Ey gönüllerin gülü, ey gariplerin dostu,
Hadislerin söyleyen bülbülün ben olaydım...

Karanlık Dünyamıza bir güneş gibi doğdun.
Şirke inananları, şirk batağında boğdun.
Pek çok Mucizelerle, geldiğini duyurdun,
Keşke o günü gören ashabından olaydım...

Miraçtan döndüğünde namazı müjdeledin,
Allah ın mağfireti, rahmeti onda dedin.
İnsanlık kurtuluşu, İslamiyet'ten dedin,
Mümin gibi yaşayan ümmetin ben olaydım...

Seni seven bir gönül başka sevgi istemez,
Hak yoluna baş koyan, başka yollara sapmaz.
O kapıya baş koyan, ondan başkaya gitmez,
Şefaatine mazhar ümmetin ben olaydım...

İsmini andığımda gözlerimden yaş gelir,
Dilimde salavatlar, gönlüme huzur gelir,
O güzel hadislerden kalbime bir gül kondur,
Seyfet derki sevdiğin ümmetinden olaydım...