Ümmet Şiiri - Furkan Mestan

Bir ışık saçıldı sen geldiğinde
Ilık nefesinle etrafı kuşat
Tüm çiçekler açtı sen gediğinde
Bir bataklıktayım elini uzat

Vicdansız kalpler kül oldu gitti
İsyankar insanlar nedir bu çaba
Kimi ahireti kimi dünyayı seçti
Neden davranışlar bu kadar kaba

Kalpler dünyaya bağlanmış gidiyor
Bıçak ucu uçurumlar sıratı
Birazcık ahiret için kafa yor
Ey süvari! Gökyüzüne sür atı

Dil uslanmaz kalp pişman olmayınca
Her öğün sunulan dinmez ağrıdır
Ortaya çıkar günahlar sayınca
Gecikme belkide bu son çağrıdır

Ümmetini koruyup gözeten Sen'sin
Ey insanoğlu! Sen de bir kez olsun an
Yirmi sekiz peygamber içinde teksin
Bu dünyadaki yaşamı hep sonsuz san

Bütün güller sararıp soldu
Gel de bir de bu duyguyu tat
Şimdi gökyüzü karanlık oldu
Sen gel, sen gel, sen gelde aydınlat