Ümmet Şiiri - İdris Çetin

İki heceli bir sözcük, anlamı ise dünya,
Mefhumu malum, lafzı kafamızda.
Beyinlerimizde sulanmış bir yara;
Akıyor aşağı, kendini kuruta kuruta.
Vücut diye düşündüm ümmeti;
Aşağı baktım, ayak yok,
Yukarı baktım, baş yok,
Yanlara baktım, kollar yok
Beyinse kurtçuklarla örülmüş,
Kendini her gün biraz daha tükete tükete…
Kendi kendini yiyip tüketen ümmet,
Nedir bu boynuna takılan zillet?
Bosna, Azerbaycan senin değil mi?
Keşmir, ve Cezayir gözün değil mi?
Orta Asya ve Ortadoğu kalbin değil mi?
Türkistan senin parçan değil mi?
Tilkiler üşüşmüş, her birinin başına,
Tavuklarsa yumurta sevdasında.
Akan lağımlı ıramaksa ateş hattında,
Patlamaya hazır göz pazarında...

Ümmetin mahkum olduğu özgürlük,
Bir yudum suyla sıkıştırılmış tabaklarda.
Ağlayan göz kör, kulak sağırsa,
Fert fert kalanlar, ne kadar da bağırsa,
Zil çalacaktır, zalimlerin mâbedinde.
Senin cıyak cıyak çıkan ayak seslerin,
Umudu olmayacaktır, bekleyen neslin.
Ümmet; tam bir düzenden oluşur,
Hak ve adâlet adına ölümüne yarışır.
Dünyanın neresinde, bir acı duysam acımdır,
Tırnağına batan diken, acınsa acımdır,
Senin mutluluğun benim mutluluğumdur,
Senin hüznünse benim kabusumdur…
Nerde olursan ol; bil kardeşinin kıymetini,
Yüce Allah güzel eyler, senin niyetini.
Uzaklık bizim için değildir bahane,
Gelecek, ümmet için olacaktır şahane.
Allah’ım! Zulümlere karşı bize yardım et,
Birlik ve beraberliğimizi daima ihsan et.

9 / 5 /1993
Konya