Ummandaki Yelkenim Şiiri - Emsal Türkü

Zaman yaşıyor,
Yaşatarak dönüyor ibreler.
Bazen hicran, bazen silinmeyen nağmeler;
Bazende bir avuç kül, bir avuç dumandır geriye kalan.
Yitirilmiş sanılsada zaman,
Her ibrenin vuruşunda nefes alır insan.
Her nefes bir damladır.
Sonra bakarsın damlalardan koca bir umman.
Bu ummanki benim yüreğim,
Benim kurumayan gözlerim.
Söyleyecek söz bulamıyorsam;
Asilliğindendir kalbimin.
Yüreğimin susturamasam da sesini;
Gözümün gördüğü güzelliğin hatrına
Sükutla barıştırıyorum çehremi.
Sen ki şimdi koskoca bir ummanda;
Öksüz kalmış acıların baştacısın.
İbreler asla sende durmayacak.
İbrelerde harcanmayacak zaman.
Uzaktan yankılanan bir iniltiyle aşikar
Yüzdürdüğüm yelkenleri demirleyip limana,
Korkusuzca bakacağım semaya.
Korkmayacağım çünkü;
Kirletmedim sevginin rengini,
Fırsatı tattırmadım ne yalana, ne riyaya.
Nefretin zerresini geçirmedim kalbimden.
Ve hiç bir beklentinin kucağında yitirmedim kendimi.
Tefehhüssüz kalkışmadım teşdide.
Tasavvur bile edemeyeceğin bir yürekte
Cevalana çıktın sen her gece,
Bense çözümsüz bir düğümle, bilinmez bir gurbete.
Gördüğüm münevvim değildi ne sözünde ne özünde
Hatırı sayılırmı bilmem ama söyleyeceğim
Asla istiskale kalkışma.
Çünkü yakışmaz sana.
Tahammülüm yok senin zihninde dolaşan kuşkuya
Bir alev topu olup yansısa da resmin duvara,
Biriktirdiğim ummanda söndürüp onu;
Nihan olsa da ellerin,
Küllerinden bir buket yapıp sunacağım bahtına.
Bir hayalin ocağında çatlasa da gözlerim,
Nedameti tatmayacak yüreğim.