Umman Şiiri - Necdet Cemal Ocak

Kuşların kanat çırpışındaki sessizliğin sırrını,
Hissetmiyor,atamıyorsan ruhunun üstündeki barı.

Nasıl anlatırım sivrisinek misalindeki inceliği.
Nerden bilirsin “Tarık nedir” diye soran sorudaki ilmi.

Usulca kulağına gelen,kalk Rabb’ine nida et diye,
Eğer hiç duymamış,külliyen yabancıysan o sese.

Bağnazlığın üzümlerini sirkeleştirmişsen içinde küpün.
Hiçbir şey anlatmaz sana,geceden ayrılışını gündüzün.

Gemileri suyun üstünde yüzdürürüz sözündeki belagat,
Suyun kaldırma kuvvetinden başka şey anlatmıyorsa,heyhat! ! !

Bi habersen “dağları yarattık, ki sizi sarsmasın”diyen ayetten.
Dere yatağında oturur ya yıkılır,ya boğulursun selden.

Oku emrini bilmez, ümmi geçirirsen hayatı,
Tanıyamaz Rasul’ü,müslümanım diye kucaklarsın batılı.

Semavi dinler dersin,sanki Allah’ın vardır çok dini.
Bilemezsin,”sizin için din olarak islamı seçtim” diyen ayeti.

Sanırsın getirmiştir Musa,Musevilik diye bir din.
Anlayamazsın,islamı Museviliğe çevirişini Yahudi’nin.

Mutluluk diye kapılırsan beşerin bin bir haline.
Gerçek aşkı unutur,sarılırsın aşk diye kahpeliğe.

Ölüm uykusunda,çekmişsen üzerine zulmet perdesini.
Bin ışık yılı da dursan diz üstü,ödeyemezsin veballeri.

Kanar belki,namaz da sanar seni üzerinde durduğun seccade.
Lakin kandıramazsın hesapları tutuyorsa,izan var melekte.

Oruçsuz geçirirsin bir ayı,ama her gece iftar sofrasında.
İnsanlar oruçlu sansa ne olur,hesap çıkar mizanda.

Ya,başı boş bırakılacağını mı sandın.
Nasıl anlatsam? O gördüğün kelebekteki kanadın.

Her şeyin bir ölçü,bir hesap ile olduğunu,
Kaldırırsan göreceksin,ruhunun üzerindeki buğuyu.

Bir tek kendin ve kendi keyfiyetin var sandığın,
Bu yüzden göremezsin hesabı olacağını ana,baba,evladın.

Ey aşkı arayan insan,sandığın şey aşk değildir Dünyada.
Gözünü değil açmazsan kalbini,mutlak boğulursun ummanda.

21.9.2009/İstanbul