Ümitsizlik Girdapı Şiiri - Ali Sungur Özkan

Canım sıkılıyor bu anlamsız çıkmazda
Anlamsızlık labirentinde yolumu kaybettim
Bütün çıkar yollar çıkmazlar çıkmazlara çıkıyor
Kalbimin anahtarını bulabilsem keşke
Belki o açabilir açılmaz dediğim kapıları
Çıkarabilir beni belki ruhumun girdaplarından

Kalbim yaralı, paramparça ve bomboş
Sanki anahtarı bulsam her şey bitecek
Hiç sanmıyorum ya bu girdaptan çıkabileceğimi
Anahtar delikleri erimiş gitmiş
Boşluğa soksam, çevirsem anahtarı ne fayda
Çaresizim, labirent uzuyor hala…

Canıma can katacak bir nur belirse ansızın
Tutsam onu kalbimle aydınlatsam zulmeti
Görsem maskeler ardındaki sahtekâr yüzleri
Bir anlasam canımın neye sıkıldığını
Bulabilsem kalbimin rehber olduğu çıkış kapılarını
Sıyrılsam ümitsizlik girdabından bir an için…

Bir ışık görüyorum belli belirsiz uzakta
Uzanmaya çalışıyorum aydınlığa, takatsizim
Yine canıma tak etti günahlarım
Boğazıma bir ip geçirilmiş, sallandırılıyor gibiyim
Her çırpınışım daha fazla acıtıyor canımı
Çığlılarım düğüm oluyor boğazımda
Hayallerim, ümitlerim her şeyim yok oluyor
Bu girdap, bu labirent çıkış vermiyor bana.

Gerçek hayatta labirentler yok belki
Ama o kadar duraksama noktası var ki
Durduruyor beni de, hayallerimi de, ümitlerimi de
Geçit vermiyor dereleri pek derin
Aşmaya sağlam bir kalp, bir de anahtar gerek…