Ümitsizlik deryası Şiiri - Fatih Işık

Hiç mutlu değilim,
Bu kelimeler dökülürken satırlara..

Her yerde mutlu çiftler görüyorum..
Fani de olsa sevgileri,
Anı yaşıyorlar ve
Karanlıkları aşk denizinde boğuyorlar..
Hep onlar gibi olmak istemiştim,
Bir sevdiğim olsun,
Onu doyasıya öpeyim,
Koklayım,sarılayım,
Aynı muameleden tadayım..

Bu çaresizlik,
Ölümden beter..

Şu meretten
Onca destan yazılmış,
Onca şarkı söylenmiş,
Onca film yapılmış ama,
Ben bir anıma bile sığdıramamışım..
Yazık…

Hep yaptığım,
Ağlamak olmuş sessizce,
İçime gömüp
Başka baharı beklemek.
İşte o gelmemiş..
Ya kış rüzgarında donmuşum,
Ya da yaz güneşinde yanmışım..

Elimde hayallerim de olsa,
Uçup başkalarının omuzlarına konmuş..

Nice yollara açılmamış ki
Şu acı dolu kalbim,
Çocukluktan, masumiyetten,
Çekingenlikten, acı ve korkudan geçmiş ama,
Bir aşk yoluna sapamamış..
Yönelse bile, ya kuşlar,
Ya da gözyaşı engel olmuş buna..

Deli gibi ordan oraya,
Koşuştururmuş..
“muş” diyorum, çünkü benim
Kendimden dahi haberim yok..

Sonra saçmalamışım,
Sanki yaşanacakları bilmez gibi..

“ Bundan sonra birisini sevmem”
“Herkesten nefret ediyorum artık”
Demişim..

Çaresizlik tak etmiş canıma
Hep bekleyen,
Hep üzülen,
Ama elinde yine hiçbirşey olmayan,
Ben olmuşum..

Bu karanlık sulardan
Çıkmaya çalışırken,
Bir ışık kaplamış beni,
Yeşermiş gibi yüreğimde..
Korkmuşum yine,
Geçmişte alınan neticelerle..

Hep reddedilen olan,
Sevilmeyen, bilinmeyen oldum ya,
Bu sefer ki aşk treni de,
Korku istasyonuna gidecek diye,
İçim ürpermiş..

Anlayacağınız dostlarım,
Ben ya bu aşk meretine
Düşmanım..
Ya da sevdiğim herkes için
Çok ama çok
Pişmanım..