Ümitsizce Bir Veda Şiiri - İsmail Doğan 2

Artık yaşamak zor geliyor
Hayat o kadar ümitsiz
Hayat o kadar vahşetli oldu ki

21.asrın insanı,insanlığını kaybedeli çok oldu
Ruhunu kaybedip,dünyevi zevklere tapar oldu

Ben bu asırda mutluluk denilen şeyi
Hiç yaşamadım
Saadet desen,
Onunla da karşılaşmışlığım yoktur

Aşk desen,gönül kapımdan ilk defa seninle girdi
Kalbimin baş köşesine seninle beraber oturdu

21.asrın insanında yaşama isteği kalmadı sevdiğim
İnsanlar;
O kadar vefasız
O kadar sahtekar
O kadar düzenbaz
O kadar nefsine tapar oldu ki
Sorma gitsin

A benim arkadaşlarım
A benim dostlarım
A benim kardeşlerim
Ahh benim biricik sevdiğim

İçimdeki haykırışları kimse duymuyor,kimse görmüyor
İsyan etmek istiyorum

Ey benim ceylan gözlü sevdiğim
Bana ''yaşa''der gibi bakıyorsun ya

Sahi yaşamak ne demek ?
Buna nasıl yaşamak denir ?
Mutluluk nedir ?
Saadet ne ki ?

A benim dostlarım
A benim arkadaşlarım
A benim kardeşlerim
Ahh benim biricik sevdiğim

Bunları yaşamayan nasıl bilsin ?
Siz bir amaya neyi nasıl anlatabilirsiniz ?

Olurda bir sonbahar günü
Seninle beraber göl kıyısındaki bankta oturup hasbihal edersek
Sana gönlümdekileri bir bir anlatmak isterim

Sana olan sevdamı
Sana olan aşkımı
Sana olan hasretimi
Kimseye vermediğim değeri
Sana nasıl verdiğimi
Anlatmak isterim

Velhasıl-ı kelam;
Benim bildiğim tek hayat sensin
Sensin benim yaşama sevincim
Sensin benim umut kervanım
Sensin benim nur menbaım
Sen varsan ben varım
Sen yoksan,ben zaten ölüyüm

Hoşçakalın
A benim can arkadaşlarım
A benim can dostlarım
A benim can kardeşlerim
Ahhh sevip yandığım,yanıpta sevdamı haykıramadığım

Hoşçakalın...