Ümitsiz Vaka Şiiri - Şair Khan

Durdu beynim kalbim atmıyor artık
Nabza bakıyorum, yok artık onda da bir ses
Gözler fersiz sönmüş çakmıyor çakmak gibi
Kalbim kararsız atıp atmamakta
Ellerim işlemiyor dilim susmuş
Dudaklarım artık yanlamasına genişlemeyi unutmuş
Sahte hareketler hariç
Ümit denen ne duygu nede isim kalmış hafızada
Gökyüzü benim için gri hatta maviliği ile ünlü deniz bile
Çölde tek başına kalmış gibiyim susuz yolunu kaybetmiş

Hayat benim için boş bir muamma
Mutluluk? hiç sobeleyemediğim saklambaç oyunu
Başladım bu oyuna isteğim harici kalmak
Perde inmedi mecbur bu sahnede olmak.
Gözlerim renkleri unutmuş baksa da bana doğru renkler,
Susuzluğum yanımda akan pınara rağmen devam etmekte,
Ellerim sıcak bir çift el bulsa da yanında tutamamakta
Ben boş bir virane olmuşum kimse anlayamaz sadece bakmakta.

Sesler kulaklarımda yankılanır boğuk tonda
Sevgi kelimeleri belki de çok yakınımda
Başımı kaldıramıyorum artık gönül utançta
Sert bakamıyorum kaşlar isyanda,
Dik duramıyorum omuzum da ki yük artmakta
Bacaklarım bedeni tartmak bir yana boşlamakta
Boğuluyorum gücüm yok uzatılan elleri tutmakta
Anladım artık ben benlikten ruh bedenden çıkmakta