Ümitsiz Bekleyiş. Şiiri - Kemal Müftüoğlu

Evvela dost bildiğim denizler küstü bana.
Mavili yeşilli ak köpüklü denizler.
Her taşın anısını silip süpürdüler kıyılardan.
Cömertçe harcadılar sevgimin kudretini.
Sonra gökyüzü düşman oldu bana.
Yıldızlı bir geceden sonra göremedim
Pussuz aydınlık günleri.
Bir umut rüzgarı bekledim
Umutsuz gecelerin sabahlarına dek.
Sabah rüzgarı bile bir başka havadan esti
Bir başka hüzün başka kasvet vererek.
Sonra mutsuzluk gölünde boğuldu mutluluklar.
Susturuldum, varoluşumun başında
Ağlarken yokluğuma.
Bir insancıl kalp çarptı sevgi kardeşlik dolu.
Geleceğin yükünü ağır bir pranga gibi
Alırken omuzuma,
Hıçkırıklar hoyratça tokatladı kahkahaları.
Solgun güneşler gibi umutsuzca bekledim
Aydınlık özlemiyle kararmış sabahları.