Ümitsiz Aşk Şiiri - Ramazan Gerek

Kırıldı kalemim yazmaz oldu
Sustu dilim konuşmaz oldu
Durdu kalbim çarpmaz oldu
Bir ümitsiz aşk yüzünden

Bir yar sevdim eller aldı
Gülümü dikenler sardı
Şimdi gülüm açmaz oldu
Bir ümitsiz aşk yüzünden

Gülüm tomurcuk oldu
Yaprakları sarardı soldu
Gözüm kanlı yaşla doldu
Bir ümitsiz aşk yüzünden

Yıllarca gözüm gibi baktım
Sonunda kalbimi yaktın
Sanki yaşamaktan bıktım
Bir ümitsiz aşk yüzünden

Rüzgar yağmur demedim
Bir güzeli sevemedim
Güllerini hiç deremedim
Bir ümitsiz aşk yüzünden

Gülüm boynunu büktü
Zehirli bir ok kalbimi yaktı
Sonunda kader ağını attı
Bir ümitsiz aşk yüzünden

Gel bana dedim gelmedin
Kadir kıymet hiç bilmedin
Bir gün olsun gülmedim
Bir ümitsiz aşk yüzünden

Ne olurdu sevseydin beni
Başıma taç ederdim seni
Neyleyim acıyı kederi kini
Bir ümitsiz aşk yüzünden

Sensizlik canıma yetti
Beni dünyamdan etti
Sevgimiz böylemi bitti
Bir ümitsiz aşk yüzünden

Gözyaşlarım oldu deniz
Günlerim zehir oldu sensiz
Sen mutlumusun bensiz
Bir ümitsiz aşk yüzünden

Şimdi oldum aşkına mahkum
Sanmaki bu sevda mektubum
Bu günahında ben masumum
Bir ümitsiz aşk yüzünden

Sevdanla oldum deli divane
Aşkınla berduş ayyaş avare
Benim kara bahtım kime ne
Bir ümitsiz aşk yüzünden

Görmüyor hiç kimseyi gözlerim
Haykırmakmı bu benim sözlerim
Tertemiz candan bir sevda özlerim
Bir ümitsiz aşk yüzünden

İçim sanki kan ağlıyor
Yaran yüreğimi dağlıyor
Beni sana mazi bağlıyor
Bir ümitsiz aşk yüzünden

Söyle sevgilim günah benimmi
Senin bir günahın yüzünden
Benim tüm ömrümü bitirdin
Bir ümitsiz aşk yüzünden