Biliyorum sen yine parmak uçlarımda eriyip gidiyorsun. Yılların geçmesiyle kabaran hasretimin kök salınan toprağında.
Bir fidan misali yeşermeye yüz tutacaksın.
Büyüdükçe içimde yanan ateşin küllerini savurup beni yeniden hayata bağlayacaksın.
Yokluğun toprağımı çoraklaştırmayacak biliyorum
Bir dokunuşun binlerce hücremi yeniden canlandıracak. Mevsimler gibisin tıpkı
Ve ben senin en çok bana yağmurları getirdiğin baharı seviyorum.
Ardından içimi ısıtan güneş gibi sıcacık dokunuşlarını, Yokluğun hazandır.
Haydarpaşa garında
1941 baharında
saat on beş.
Merdivenlerin üstünde güneş
yorgunluk ve telâş
Bir adam
Devamını Oku
1941 baharında
saat on beş.
Merdivenlerin üstünde güneş
yorgunluk ve telâş
Bir adam
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta