Biliyorum sen yine parmak uçlarımda eriyip gidiyorsun. Yılların geçmesiyle kabaran hasretimin kök salınan toprağında.
Bir fidan misali yeşermeye yüz tutacaksın.
Büyüdükçe içimde yanan ateşin küllerini savurup beni yeniden hayata bağlayacaksın.
Yokluğun toprağımı çoraklaştırmayacak biliyorum
Bir dokunuşun binlerce hücremi yeniden canlandıracak. Mevsimler gibisin tıpkı
Ve ben senin en çok bana yağmurları getirdiğin baharı seviyorum.
Ardından içimi ısıtan güneş gibi sıcacık dokunuşlarını, Yokluğun hazandır.
bir tek senin görebileceğin bir yerden
sana gülümsüyorum...
onların duydukları kahkahalarım değil
aşkı tarif gerekirse sana
anlatayım
aşk ne biliyor musun
Devamını Oku
sana gülümsüyorum...
onların duydukları kahkahalarım değil
aşkı tarif gerekirse sana
anlatayım
aşk ne biliyor musun
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta