Ümitli bir aşk Şiiri - Ahmet Aleci 2

Biliyorum sen yine parmak uçlarımda eriyip gidiyorsun. Yılların geçmesiyle kabaran hasretimin kök salınan toprağında.
Bir fidan misali yeşermeye yüz tutacaksın.
Büyüdükçe içimde yanan ateşin küllerini savurup beni yeniden hayata bağlayacaksın.
Yokluğun toprağımı çoraklaştırmayacak biliyorum
Bir dokunuşun binlerce hücremi yeniden canlandıracak. Mevsimler gibisin tıpkı
Ve ben senin en çok bana yağmurları getirdiğin baharı seviyorum.
Ardından içimi ısıtan güneş gibi sıcacık dokunuşlarını, Yokluğun hazandır.
Bilirim sararıp soldurur bazan
Ama gelişin kar tanesi gibi şeffaf ve bereketlidir toprağıma.
Bu yüzden gitmelerin bitirmez umutlarımı.
Bilirimki gelişlerin bin bir güzelliklerle dolu